از متن ۹

زیبایی مثل الکل و رفاه است،  آدم بهش عادت میکنه و بی اعتنا از کنارش میگذرد.
سفر به انتهای شب،  سلین

اﺯ ﻣﺘﻦ ۸

تبعید این است،  خارج رفتن این است: تماشای خستگی ناپذیر هستی آنطور که طی این لحظه های دراز و روشن دیده میشود و طی عمر آدمی استثناء به نساب می آید،  لحظه هایی که عادت کشور قبلی ترکت میکند اما هنوز از عادت های دیگر و عادت های تازه چیزی دستگیرت نشده.
ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ و ﻣﺮﺩﻣﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﻏﺮاﺑﺖ اﻃﺮاﻓﺖ ﻣﻴﭽﺮﺧﻨﺪ, ﭼﻨﺪ ﭘﻮﭼﻲ ﻛﻮﭼﻚ اﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ,ﭼﻨﺪ ﻏﺮﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻠﺖ ﻭﺟﻮﺩﻱاﺵ, ﺩﺭﻭﻏﺶ و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﻲاﺵ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ, ﻓﻘﻄ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺮﺕ ﺑﻪ ﺩﻭﺭاﻥ اﻓﺘد, ﺷﻚ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﻳﺖ ﺭا ﻓﺮا ﮔﻴﺮﺩ و ﺑﻴﻨﻬﺎﻳﺖ ﻓﻘﻄ ﺑﺮاﻱ ﺗﻮ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺭا ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺪ, ﺑﻴﻨﻬﺎﻳﺖ ﻛﻮﭼﻚ و ﻣﺴﺨﺮﻩ اﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﻣﻲ اﻓﺘﻲ...
ﺳﻔﺮ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻴﭻ اﺳﺖ, ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ ﻣﻼﻳﻢ ﻣﺨﺘﺺ اﺣﻤﻖ ﻫﺎ...
« سفر به انتهای شب »

از متن ۶

خوابیدن مردم غم انگیز است،  پیداست که غمشان نیست که همه چیز همانطور که هست باشد یا نباشد،  پیداست که از خودشان نمی پرسند چرا آنجا هستند و بزایشان علی السویه است.  هر حالی که باشند می خوابند،  بی فکر،  مثل سیب زمینی بی رگ و به هیچ چیز فکر نمی کنند،  و همیشه وجدانشان راحت است.
و بدتر از همه این است که آنانی که فکر میکنند،  دائم از خود می پرسند فردا چطور قدرتی پیدا میکنی که دوباره همان کاری را که دیروز کرده ای و از مدتها پیش غیر از آن کار نکرده ای،  ادامه دهی،  از کجا قدرتش را پیدا میکنی که این کارهای پوچ،  این هزاران نقشه که راه که به هیچ کجا نمی رسند،  این تقلاها برای بیرون آمدن از فلاکت خرد کننده،  تلاشهایی را که همیشه مرده زاد به دنیا می آیند،  پیش ببری،  و این همه به خاطر اینکه یک بار دیگر به خودت ثابت کنی که سرنوشت لاعلاج است،  که هر شب باید پای دیوارت و زیر دلشوره فردا که هر بار شکننده تر و کثیف تر از روز پیش است سقوط کنی.
شاید هم پیری آب زیر کاه باشد که می آید و تهدیدمان میکند.  دیگر آنقدر ساز نداری که زندگی را با آن برقصانی،  موضوع این است.  همه جوانیت به انتهای عالم کوچیده تا در سکوت بمیرد.  واقعیت احتضاری است که تمامی ندارد و واقعیت این دنیا مرگ است. باید بین دروغ و مرگ یکی را انتخاب کرد.
و اگر خودکشی نمیکنی بهترین کار بیرون رفتن است یک جور خودکشی در مقیاس کوچکتر که هر کسی با تریاق های کوچک خودش و روش خاص خود بر آن چیره میشود.
سفر به انتهای شب،  سلین
پ.ن: پس همه به یک شکلی در حال خودکشی هستند.

اﺯ ﻣﺘﻦ ۷

ﻭﻗﺘﻲ ﺁﺩﻡ ﺷﻬﺎﻣﺘﺶ ﺭا ﻧﺪاﺭﺩ ﺑﺮاﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﭼﺴﻨﺎﻟﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ, ﺑﺎﻳﺪ ﻻاﻗﻞ ﻫﺮ ﺭﺯﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭا ﺑﻬﺘﺮ اﺯ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ.
ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎﻱ ﺷﺐ, ﺳﻠﻴﻦ

از متن ۵

آدم ممکن است کورمال کورمال از وسط اشکال مبهم خاطرات بگذرد و لابلایش گم بشود.  تعداد آدمها و اشیایی که در گذشته آدم دیگر حرکتی ندارند،  دیوانه کننده است.
زنده هایی که در دخمه های زمان سرگردانند،  چنان کنار مرده ها خوابیده اند که انگار یک سایه واحد بر سر همه شان افتاده.
همچنانکه پیر می شوی دیگر نمی دانی مرده ها را در ذهنت زنده کنی یا زنده ها را.
سفر به انتهای شب،  سلین

اﺯ ﻣﺘﻦ ۴

ﻣﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺁﺩﻡ.ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻮﺩ, ﻋﺸﻖ اﺑﺪﻱ ﻓﻘﻄ ﺣﺮﻑ اﺳﺖ. ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺴﻲ ﺭا ﺑﺨﻮاﻫﺪ. اﻣﺎ  اﻛﺜﺮا ﻭﻗﺘﻲ ﺁﺩﻡ ﻓﻜﺮ.ﻣﻴﻜﻨﺪ  ﻛﻪ ﺩﻟﺶ ﺳﺨﺖ ﭘﻴﺶ ﻳﻜﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪ, ﻳﻚ ﻣﻮﻗﻌﻲ, ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ, ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﺗﻪ ﺩﻟﺶ ﺑﺮاﻱ ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﻴﻠﺮﺯﺩ. اﮔﺮ ﺑﺎﻭﻓﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﻟﺶ ﺭا ﺧﻔﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺣﺴﺮﺕ ﺁﻥ ﺩﻝﻟﺮﺯﻩ ﺑﺒﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺟﺎﻧﺪ. اﮔﺮ ﺑﻲ ﻭﻓﺎ ﺑﺎﺷﺪ, ﻣﻲ ﻟﻐﺰﺩ و ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮﺵ ﻋﺬاﺏ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮ ﺩﻟﺶ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﻜﻤﺘﺶ ﺭا ﻧﻤﻲ ﺩاﻧﺪ.
ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﺩﻡ اﺳﺖ, ﻛﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﺭا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻳﺎ ﻋﺬاﺏ ﮔﻨﺎﻩ ﺭا. ﻳﻜﻲ ﺭا ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﺪ و ﺭاﻩ ﻓﺮاﺭﻱ ﻧﺪاﺭﺩ.
ﺷﺎﻫﺪﺧﺖ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ اﺑﺪﻳﺖ, ﺁﺭش ﺣﺠﺎﺯﻱ

اﺯ ﻣﺘﻦ ۳

ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻼﺳﻴﻚ, ﻧﻮاﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩ و ﺳﺎﺯﺵ ﺑﺮﮒ اﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺳﻨﺘﻲ ﻧﻮاﺯﻧﺪﻩ ﺑﺮﮒ اﺳﺖ و ﺳﺎﺯﺵ ﺑﺎﺩ.
ﺷﺎﻫﺪﺧﺖ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ اﺑﺪﻳﺖ, ﺁﺭﺵ ﺣﺠﺎﺯﻱ

اﺯ ﻣﺘﻦ ۲

ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﻳﮕﺮاﻥ ﺑﻲ ﺧﻂﺮ اﺳﺖ, ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺟﻨﺒﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ اﺯ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و اﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﺭاﻩ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.
ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎﻱ ﺷﺐ, ﺳﻠﻴﻦ

اﺯ ﻣﺘﻦ ۱

ﻫﻤﻪ چیز را می توان راست و ریس کرد،  چه جنایت باشد چه مکافات.
سفر به انتهای شب،  سلین

نقد کتاب کوری

 
کوری نوشته ژوزه ساراماگو به نظر من یک رمان پسا مدرن و خاص و جزء معدود اثرهایی که خارج از حصار زمانی، مکانی، شخصیتی خاص مشکلات اجتماعی و رفتارهای حیوانی انسانی را در پاراگرافهای طولانی و توصیفی نشان میدهد.
خود ساراماگو در باره کتابش میگوید:« این کوری واقعی نیست ، تمثیلی است. کور شدن عقل و فهم انسان است. ما انسانها عقل داریم و عاقلانه رفتار نمی‌کنیم....»
در این کتاب شخصیت های داستان اسم ندارند و گاها با نقشهای اجتماعی، و یا نشانه های ظاهری معرفی می شوند، مانند همسر چشم پزشک، دختری با عینک دودی سیاه وغیره.
در بین سطور این کتاب علاوه بر برخورد آدمهای کور شده توسط کوری سفید، با هم برخورد آدمهای بینا نیز با آنها نشان داده میشود، با اینکه تمامی داستان از نگاه همسر چشم پزشک که کور نشده اما خود را به کوری زده تا بتواند از همسرش مراقبت کند(بر خلاف دیگر افراد که از کوری فراری بودند و شاید این تنها دلیلی باشد که همسر چشم پزشک کور نشده) و محیط روایی داستان در بین کورها و رفتارهای بین آنهاست، اما می توان از نحوه رسیدگی مسئولین به کورها که آنها را در یک تیمارستان متروکه و قدیمی قرنطینه کرده و به نیازهای اولیه طبیعی آنها مانند مستراح رفتن و خوراک به کمترین میزان توجه می کنند، نمادی از توجه انسانهای سالم (به ظاهر) با انسانهای بیمار و مشکل دار را مشاهده کرد.
رفتار افراد کور شده هم با هم دقیقا نشانه رفتار حیوان گونه انسانهاست، افرادی که تا وقتی عده ای قوی تر نیامده بودند، با نظمی نسبی رفتار میکردند و وقتی عده ای قوی آمدند، به راحتی تسلیم آنان شده و سر تسلیم فرو آوردند، تا جایی که کثیفترین خوی وحشی گری افراد قوی را تحمل کردند و فقط در خود نالیدند(مانند خیلی از جوامع امروزی)
بطور کلی رمان کوری آیینه تمام نمای جوامع بشری است و تلنگری هشدار گونه بر آنان تا نشانشان بدهد با هرچقدر پیشرفت و یا بالیدن به علم و دین و ثروت و خون هرچیزی باز هم انسان همان انسان است و اگر عقل و فکر در پشت اعمالش نباشد، سرانجامی برایش قابل تصور نیست.
در باره ترجمه این کتاب باید بگویم که به شخصه ترجمه مینو مشیری را بیشتر از دو ترجمه دیگر می پسندم.
پ.ن: این متن در گودر و  پلاس نیز منتشر شده است.