از متن ۱۵

تا وقتی در جنگ هستی میگویند که وقت صلح اوضاعت بهتر میشود، آنوقت این امید را مثل آبنبات می می‌مکی، در خالی که ربطی به آب نبات ندارد و مزه کثافت میدهد.
اول ها جراتش را نداری، حرفش را بزتی مبادا حال دیگران بهم بخورد، هر چه باشد آخر تو هم آدم خوبی هستی و بعد روزی می آید که جلوی همه کاسه کوزه ه را می شکنی و دگیر دلت از هرچه هست بالا می آید، ولی فقط همه میگویند آدم بی تربیتی هستی. فقط همین.
سفر به انتهای شب، سلین

از متن ۱۴

گریه نکن خواهرم، در خانه‌ات درختی خواهد رویید و درخت‌هایی در شهرت و بسیار درختان در سرزمینت.

و باد پیغام هردرختی را به درخت دیگر خواهد رسانید و درخت‌ها از باد خواهند پرسید:

»در راه که می‌آمدی سحر را ندیدی؟»

سووشون، سیمین دانشور

از متن ۱۳

لحظه هایی هست که تنهای تنها میشوی و به آخر هر چیزی که ممکن است برایت اتفاق افتد می رسی،  این آخر دنیاست.  خود غصه،  غصه تو دیگر جوابگویت نیست و باید به عقب برگردی،  وسط آدمها،  هرکه میخواهد باشد.  در این جور لحظه هابه خودت سخت نمیگیری،  چون حتی به خاطر اشک ریختن هم باید به آغاز هر چیزی برگردی،  به جایی که همه دیگران هستند.
« سفر به انتهای شب »

از متن ۱۲

واقعا کسی نیست بتواند در مقابل موسیقی مقاومت کند. با قلب نمیشود کار دیگری کرد،  باید با رغبت تقدیمش کرد.  پشت هر موسیقی باید سعی کرد آن آهنگ بدون نتی را که برای ما ساخته شده شنید،  آهنگ موسیقی مرگ را.
« سفر به انتهای شب »

از متن ۱۱

دنبال فریاد هایی که شنیده ای همیشه فریادهای دیگری هم هست که نشنیده ای یا نفهمیده ای...
« سفر به انتهای شب،  سلین »

از متن ۱۰

آدم به سرعت پیر میشود.  انهم بدون اینکه برگشتی در کا  باشد.  وقتی بدون اراده به بدبختی عادت کردی و حتی دوستش داشتی،  آنوقت متوجه قضیه میشوی. طبیعت از تو قوی تر است.  تو را در قالبی امتحان میکند و آنوقت دیگر نمی‌توانی از آن بیرون بیایی،  نقشت و سرنوشتت را بدون اینکه بفهمی کم‌کمک جدی میگیری و بعد وقتی سر برمیگردانی،  می بینی که دیگر برای تغییر وقتی نیست.  سرتاپا دلشوره شده ای و برای همیشه به همین شکل ثابت می مانی.
سفر به انتهای شب،  سلین

از متن ۹

زیبایی مثل الکل و رفاه است،  آدم بهش عادت میکنه و بی اعتنا از کنارش میگذرد.
سفر به انتهای شب،  سلین

اﺯ ﻣﺘﻦ ۸

تبعید این است،  خارج رفتن این است: تماشای خستگی ناپذیر هستی آنطور که طی این لحظه های دراز و روشن دیده میشود و طی عمر آدمی استثناء به نساب می آید،  لحظه هایی که عادت کشور قبلی ترکت میکند اما هنوز از عادت های دیگر و عادت های تازه چیزی دستگیرت نشده.
ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ و ﻣﺮﺩﻣﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﻏﺮاﺑﺖ اﻃﺮاﻓﺖ ﻣﻴﭽﺮﺧﻨﺪ, ﭼﻨﺪ ﭘﻮﭼﻲ ﻛﻮﭼﻚ اﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ,ﭼﻨﺪ ﻏﺮﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻠﺖ ﻭﺟﻮﺩﻱاﺵ, ﺩﺭﻭﻏﺶ و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﻲاﺵ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ, ﻓﻘﻄ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺮﺕ ﺑﻪ ﺩﻭﺭاﻥ اﻓﺘد, ﺷﻚ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﻳﺖ ﺭا ﻓﺮا ﮔﻴﺮﺩ و ﺑﻴﻨﻬﺎﻳﺖ ﻓﻘﻄ ﺑﺮاﻱ ﺗﻮ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺭا ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺪ, ﺑﻴﻨﻬﺎﻳﺖ ﻛﻮﭼﻚ و ﻣﺴﺨﺮﻩ اﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﻣﻲ اﻓﺘﻲ...
ﺳﻔﺮ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻴﭻ اﺳﺖ, ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ ﻣﻼﻳﻢ ﻣﺨﺘﺺ اﺣﻤﻖ ﻫﺎ...
« سفر به انتهای شب »

از متن ۶

خوابیدن مردم غم انگیز است،  پیداست که غمشان نیست که همه چیز همانطور که هست باشد یا نباشد،  پیداست که از خودشان نمی پرسند چرا آنجا هستند و بزایشان علی السویه است.  هر حالی که باشند می خوابند،  بی فکر،  مثل سیب زمینی بی رگ و به هیچ چیز فکر نمی کنند،  و همیشه وجدانشان راحت است.
و بدتر از همه این است که آنانی که فکر میکنند،  دائم از خود می پرسند فردا چطور قدرتی پیدا میکنی که دوباره همان کاری را که دیروز کرده ای و از مدتها پیش غیر از آن کار نکرده ای،  ادامه دهی،  از کجا قدرتش را پیدا میکنی که این کارهای پوچ،  این هزاران نقشه که راه که به هیچ کجا نمی رسند،  این تقلاها برای بیرون آمدن از فلاکت خرد کننده،  تلاشهایی را که همیشه مرده زاد به دنیا می آیند،  پیش ببری،  و این همه به خاطر اینکه یک بار دیگر به خودت ثابت کنی که سرنوشت لاعلاج است،  که هر شب باید پای دیوارت و زیر دلشوره فردا که هر بار شکننده تر و کثیف تر از روز پیش است سقوط کنی.
شاید هم پیری آب زیر کاه باشد که می آید و تهدیدمان میکند.  دیگر آنقدر ساز نداری که زندگی را با آن برقصانی،  موضوع این است.  همه جوانیت به انتهای عالم کوچیده تا در سکوت بمیرد.  واقعیت احتضاری است که تمامی ندارد و واقعیت این دنیا مرگ است. باید بین دروغ و مرگ یکی را انتخاب کرد.
و اگر خودکشی نمیکنی بهترین کار بیرون رفتن است یک جور خودکشی در مقیاس کوچکتر که هر کسی با تریاق های کوچک خودش و روش خاص خود بر آن چیره میشود.
سفر به انتهای شب،  سلین
پ.ن: پس همه به یک شکلی در حال خودکشی هستند.

اﺯ ﻣﺘﻦ ۷

ﻭﻗﺘﻲ ﺁﺩﻡ ﺷﻬﺎﻣﺘﺶ ﺭا ﻧﺪاﺭﺩ ﺑﺮاﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﭼﺴﻨﺎﻟﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ, ﺑﺎﻳﺪ ﻻاﻗﻞ ﻫﺮ ﺭﺯﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭا ﺑﻬﺘﺮ اﺯ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ.
ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎﻱ ﺷﺐ, ﺳﻠﻴﻦ