احوالات

یک مرد یا پر از عشق است یا پر از هیچ
و تمام این احوالات وابسته است به یک حضور

گرفتار شدن ژانرهای اجتماعیی در هزار راهه مارپیچ سکوت

شبکات اجتماعیی مجازی فارسی خیلی سریع رنگ عوض می کنند و در ژانرها و مسایل جابجا میشوند...
بطور کلی فعالیت شبکات اجتماعیی مجازی فارسی از ابن سیستم خارج نیست
یک ژانری راه می افتد
گروهی شروع به بسط دادن می کنند
اگر گروه بسط دهنده از افراد خاص باشند ژانر فراگیر شده و اکثریت جامعه مجازی به ان می پردازند وگرنه ژانر فراموش میشود.
ژانر مانند یک تب تند اوج گرفته تکرار میشود، و بعد از چندی شدتش کم می شود.
درکنار این گروهها دسته ای هم هستند که بدون توجه با ژانر جدید فعالیت خود را ادامه می دهند.
در اینجا جامعه چند دسته میشود.
یک گروه ژانر را ادامه می دهند همچنان
یک گروه ژانر را پیگیری می کنند
یک گروه هم رژنر را کنار گذاشته و چا بسا حتی به ژانر حمله بکنند. حتی ممکن است در کنار این حملات ژانری جدید راه اندازی کنند.
و این چرخه ادامه پیدا میکند، نمونه این اتفاق را در ژانرهای تفربحی، ژانر پ ن پ و در ژانرهای اجتماعی ژانر عریان شدن گلشیفته می توان دید.
این تسلسل اتفاقات به تنها چیزی که منجر نمیشود موثر واقع شدن ژانر و تاثیر پذیری جامعه حقیقی از جامعه مجازی است.
اتفاقی که در سال ۸۸ بخشی از ان به وقوع پیوست اما باز هم همین تسلسل منجر به متوقف شدن تاثیر گردید.
به مرور اقلیت به دلیل کوچک بودن راحتتر این سیستم تسلسل را کشف کرده و به سادگی می تواند اکثریت را در مارپیچ سکوت گرفتار کند. و بدین سان شبکات اجتماعیی مجازی فارسی نیز گرفتار این مارپیچ می شوند

در راستای...

یکی هم نیست در راستای سیاستهای کلی جمعیت رمز یا علی بگیم...

تاری که دیگر زخمه ای بر آن نواخته نمی شود

شب بود.
روی زمین گلیمی پهن.
و در دو طرف آن مخده ای
دو نفر آمدند روی سن و نشستند روی مخده ها.
او کمی تنومند بود و البته خوش سیما، با ریش جوگندمی، بینی برش خورده که صورتش را زیبا جلوه میداد و دلنشین میکرد.
پیرمردی بود با سلوک خاص خویش...
مضراب تار را در دستش چرخاند و بی هوا زخمه اول را به تار زد. کمی سکوت و آنگاه دو زخمه پیاپی...
این آغازی بود بر پیش درآمد راست پنجگاه...
درّاب زد و به پایین دسته رفت. با مهارت پرده می گرفت و می نواخت...
در خلسه روحانی خویش صدای بی مانند تارش در گوش ها می پیچید و در اذهان رقص می کرد.
بداهه نوازی ها ادامه یافت تا آنجا که نوبت آواز رسید...
این اولین برخورد زنده من با او بود، بعد ها دوباری که او را دیدم هربار دلنشین تر از قبل...
صدای تارش بسیار دلنشین و مطلوب بود و هر زخمه مضراب، زخمه ای بر روح می زد.
او محمدرضا لطفی، فردی که به نظر من نام خود را در کنار نام استادان خود همچون علی اکبرشهناز ماندگار کرد، بود.
امروز صبح نیز دوازدهم اردیبهشت ماه یک هزار و سیصد و نود و سه، استاد محمدرضا لطفی درگذشت و صدای دیگر طنین انداز نخواهد بود...

جامعه در برابر جامعه

این لینک وبلاگ BBC (لینک فیلتر شده است) رو خوندم...
خود متن که پر از اشتباهات برداشتی بود بود و دیدم بعضی از دوستان بهش اشاره هایی داشتن و میگذرم ازش.
اما قسمت جالب داستان برای من کامنت تایید شده یک نفر زیر این پست بود. و مخصوصا این قسمتش :
« تازه اگه به حقوق زن باشه که دوره خانوم از خیلی از زنای جامعه ی ایرانی جلوتر... چه داشتن اون مکالمات عاشقانه با فامیل و چه انداختن بچه و همه ی دردسراش رو سر پدر ....»
نمیتونم اون قسمتهای بولد شده اش رو هضم کنم...
واقعا این چیزها نشانه جلو بودن هستش؟(این موضوع را در بسیاری از کامنتها و پستهای دوستان نیز دیدم!)
در علم مدیریت  و به طبع اون روانشناسی و جامعه شناسی یک هرم معروفی داریم به نام هرم سلسه مراتب نیازهای مازلو.(با این که بقیه اومدن و نظریه رو بسط دادن و غیره کاری ندارم اصل کار مال مازلو بوده!)
به نظر من اگر جامعه ای بخواد پیشرفت بکنه باید سطح نیازهای خواستنی اش را افزایش دهد.(حالا این جامعه میتواند جامعه کل ایران باشد! می تواند یک خرده جامعه از این جامعه به نام جامعه زنان باشد، یا هر چامعه دیگری!)
و وقتی یک جامعه سقف نیازهای درون فکرش در سطح دوم(وحتی اول به ذعم من) قرار دارد نمیتواند درخواست نیازهای سطوح بالاتر از بقیه جوامع و دیگران داشته باشد. چرا که حتی اگر این نیازها هم برآورده شود، قدرت درک آن را نخواهد داشت.
ذکر یک مثال در اینجا و بعد بسط آن به نظرم بی ضرر نباشد:: در نظر بسیاری از مردم سکس یک عمل فاعل و مفعولی می باشد. یک نفر فاعل ماجرا و دیگری مفعول ماجرا.(معمولا در اکثر موارد جنس مذکر فاعل و جنس مونث مفعول در نظر گرفته میشود!) و وقتی یک قدم به عقب برمیداریم، دیده میشود که در بین اکثر مردم جنس مونث از این سیستم به عنوان یک اهرم فشار بر جنس مذکر استفاده میکند. و وقتی کامل از بیرون به قضیه نگاه میشود، هر دو طرف این جریان(سکس) در لحظه فاعل و در لحظه مفعول هستند. و به قول دوستی درحقیقت فاعل و مفعولی وجود ندارد و این بیان اشتباه است.
از منظر سکسولوژی دیدن و نگاه کردن مرد به زن و لمس نگاه مرد بر روی بدن زن یک لذت متقابلی درهر دو طرف ایجاد میکند. حال افرادی را در نظر بگیرید که درخواست رابطه در تاریکی را از جنس مخالف خود خواهان هستند. و یا افرادی را در نظر بگیرید که به ارضای طرف مقابل خود بی تفاوت اند. در این مواقع دقیقا همان امر فاعل و مفعولی اتفاق می افتد اما به صورتی متفاوت، فاعل آن ناهی می شود و مفعول آن نهی شده!!!(به صورت کاملا مستقل از جنسیتشان)، در صورتی که در مثال اول این امر را (فاعل بوندن) را در بین هم جنسان مونث و در مثال دوم این امر را در بین همجنسان مذکر دیده میشود.
بسیاری از موارد دیگری وجود دارد که حتی اگر هم در زبان از نظر بسیاری از افراد یک عمل فرا جنسیتی باشد، باز هم برایش حد و مرزی قایل میشود و درعمل بازهم نمی توانند فرا جنسیتی نگاه کنند.(هنگامی که به بسیاری از هم جنسان مونث حامی این موضوع - اعمال فرا جنسیتی هستند -  زمانی که گفتم من فلان عمل تخصصی که در نظر عوام یک عمل با جنسیت مونث است انجام میدهم و بلدم! واکنشی ناشی از تعجب در ابتدای امر بروز دادند و سپس برخی از آنها تلاش به معرض آزمون گذاشتن ادعای من اانجام دادند)
حال؛ جامعه ای را در نظر بگیرید که دیدگاهشان این است که انداختن بچه و همه ی دردسراش رو سر پدر یک امر پیشرو و مطلوب می باشدهمچین جامعه ای در ابتدای امر خود را در موضع مظلوم (مفعول) قرار داده و سپس برای حل موضوع نه به صورت مشارکت بلکه به صورت کامل موضوع را از عملکرد خود خارج کرده و موضوع را یک موضوع جنسیتی(وظیفه طرف مقابل) می دانند.(در عمل باز هم فاعل و مفعولی عمل کرده اند!) چیزی که از نظر عوام غیر قابل قبول است و با آن مقابله میکنند.(بیان برخی از کلمات نیز در این جمله خود نشانه جنسیتی دیدن و حتی خشونت بر علیه همجنسان مونث است؛ کلماتی مانند انداختن بچه!!!!) در جامعه هم بسیاری از این موضعات دیده شده که از یادآوری و بیان آن به علت طولانی تر شدن متن خودداری میکنم...
اما هنگامی که به موضوعات به صورت مشارکت نگاه شود و همکاری در انجام کارها در نظر گرفته شود(در موضع این بحث مراقبت از بچه و نه انداختن او!) می توان به جای سطح نیاز فکری طبقه دوم، و خواستن طبقه چهارم! به یک سطح خواستن و فکری طبقه چهارم دست یافت و در این صورت به جای مقابله عوام و اجتماع می توان در موضوع همکاری آنها نیز فکر کرده و به طبع آن همکاری سیستم و جکومت را نیز خواهان شد...

پی نوشت: خواستم در مورد مکالمه عاشقانه بنویسم که دیدم، بسیاری از جامعه مونث موجود در اینترنت نیز هنوز از این امر فراری بوده و این امر را نمی توانند انجام دهند....

من سرباز, قسم یاد میکنم تا آخرین قطره خونم برای وطنم بجنگم

۱- یکی میره یکی دیگه رو میکشه, کشنده رو میگن قاتل و کشته شده رو میگن مقتول و عمل انجام شده قتل, از نظر حقوقی بطور ساده تنها راهی که قاتل می تونه از زیر. مجازات قتل جان سالم به در ببره اینه که ثابت بشه قاتل در هنگام ارتکاب قتل تحت اختار خودش نبوده(معمولا هیبنوتیزم های قوی همچین خصوصییتی رو دارن) در غیر این صورت قاتل یا با نیت فردی مرتکب قتل شده یا لا نیت فردی دگر. اگر نیت فردی باشد که همه چیز مشخص ا ست اما اگر نیت فردی دیگر باشد, در حقیقت قاتل عامل دست فردی دیگر است ولی طبق آزمایش میلیگرم فرد قاتل خود را از عمل انجام شده مبرا میداند و نتیجه کار را بر دوش فرد دارای نیت میگذارد. اما در قانون هر دو نفر مرتکب قتل شده اند چرا که قاتل با اراده خود قتل ررا مر تکب شده و فرد نیت دار نیز با اراده خود فرمان قتل را داده است که البته معمولا حکم فرد نیت دار خفیف تر از فرد قاتل است, چرا که قاتل. عامل و نیت دار محرک عمل بوده است.
۲- در این جریان جیش العدل یه موضوع جالبی که به چشمم خورد, دفاع تلویحی برخی از دوستان از قاتل بود, و در توجیه عملکرد این گروه میگویند که سیستم مقصر است اما توجه به دو نکته از نظر من ضروریست:
نکته اول: این گروهک به هر دلیل توجیه شده ای به جای ضربه وارد اوردن به نفر اصلی, و سیستم یک سری عوامل بدون دفاع و مجبور در انجام کار را دستگیر و به قتل رسانیده است, اتفاقی که دست کم می توان به این تشبیه کرد که خانواده ای بمبی را درون قطاری شهری منفجر کند و افراد کشته شده مقصر باشند چرا که از آن وسیله نقلیه استفاده کرده اند و علت عملشان, مردن دو نفر از اعضای خانواده به هر علتی در جریان عملیات صاخت آن مسیر بوده است.
نکته دوم: اولین وظیفه هر سیستمی حفظ بقای خود است, سیستم گاهی برای انجام این وظیفه دست به هرکاری میزند(سوریه) و گاهی واکنش اندک(مبارک در مصر) نشان میدهد, اگر مسعله اعتراضات مدنی را در نظر نگیریم, واکنش به هرگونه عمل مسلحانه ایی در هر کشوری اعزام نیروی نظامی و واکنش نظامی در پی دارد, وقتی گروهکی به هر دلیلی شروع به کشتن گروهی از مردم میکند, اقدام مسلحانه اقدامی متناسب و مطابق با موازین بین المللی می باشد.(قانون سوم نیوتن هر عملی را عکس العملی مساوی و خلاف جهت آن مداند اما در دنیای واقعی هیچ گاه دو نیروی تولیدی یک اندازه نیستند و معمولا در تحلیل روابط متقابل آن یک اندازه را متناسب گویند)
احتمال زیاد ادامه داشته باشد

فراتر از مرگ

آدمیست، دمی به بودن و دمی به نبودن، می به مانده بودن و دمی به مرگ. اما مرگ هنگامی که به تو نزدیک می شود و تن به تن تو می ساید دیگر احساسش نمیکنی، آن لحظه ایست که خنثی میشوی و پر از حس رخوت، رخوتی ناشی از حد حداکثر تلاش است.اما قبل از آن آستانه مرگ است و نه خود مرگ. جایی که فزونی هول آدم را به حدِ اکثرِ تلاش میکشاند جایی که فرصت اندیشیدن که تو را به تسلیم و در کنار آن به ترس دعوت میکند دیگر باقی نمیگذارد، چرا که فکر نیازمند مهلت و میدان است اما ترس…
پیراهن ترس از تار گنگی بافته میشود و پود تردید، تردید ناشناختن به آن نقش میدهد و نخ پریشانی آن را به تن آدمی اندازه میکند .
آنچه که تو را میکشد نه از تردید است و نه از پریشانی و نه از گنگی، مرگ است. چرا که پریشانی در بافت لحظه است و گنگی و تردید در تاریکی منزل دارند. و این تاریکی، تاریکی ای که حتی درد را از یاد می برد و روح مانند کبوتری در اتاقی بسته پر و بال بر دیوار میکوبد و موج موج دلهره پخش میکند.
دلهره ای که همراه گنگی هر موجش از ناپیدای وجود، درون را همچون زبانه های زهر در خود حل میکند و فرد را از درون تهی میکند و جداره های وجودت را در هم می تپد.
دلهره ای که همراه تردید، تردید از ناشناختن. ناشناختن تاریکی، و از سبب این ناشناختن، فکر میدان میابد و هر ناممکنی را در ذهن ممکن میکند و تردیدی که به همراهی فکر روح را ذره ذره را خرد می کند.
و در این پریشانی ساکن، هر ثانیه حکم قرن را پیدا میکند و هر تپش قلب همچون ناقوس مرگ در وجود تهی به صدا در می اید و خرده های روح را خردتر میکند و فرد را بیشتر در هم میشکند...
ان هنگام در هر تپش قلب نخوتی را ارزومند است که سوغات مرگ است، اما دریغ از مرگ...

پندار

زمان می گذرد کند و آرام همچون موجودی که در باتلاق گیر کرده باشد، جان میکند و ولی میگذرد و بر روحی زخم خورده و درهم پیچیده زخم وارد میکند و یادت همچون پرخاشی فروخورده روح زخمی را در خود می آراید به همچون درخششی سمج از قعر نواومدی در گاوگم شبانگاهان سرد روزگار، و حسی کنه اما نو می آفریند از آن نوع که دخترکان تازه به بلوغ رسیده دارند و بهار مست میکند و زبانه میکشد عشق و پندار عشق پندار عاشق شدن و پندار معشوق بودن و پندار بوند تو و پندار بودن برای تو...

وصیت نامه ای به کودک درون ۶۷

فرزندم تا وقتی خواهرانه و برادرانه به دیگران مینگری، انتظار نداشته باش دیگران تو را غیر از خواهر یا برادر خود ببینند.

کمپین من هم هستم(مرتبط با بنیاد کودک)

داستان وقتی شروع شد که فهمیدیم بنیاد کودک یک طرح جدید دارد.صبحانه؛ وعدهای که شاید از نان شب واجبتر باشد. آن هم برای بچههایی که باید یک صبح با نشاط را در مدرسه شروع کنند. 

بنیاد کودک، بچه های مناطق محروم ایران را میشناسد. خوب میداند که کودکان با استعدادی هستند که راه درس خواندن برایشان دشوارتر از آنی است که ما فکر میکنیم. کمکشان میکند تا بتوانند درس بخوانند.
بنیاد کودک حالا یک فکر جدید دارد. بچههای مناطق محروم ایران، تنها چیزی که اصلا در برنامه روزشان پیدا نمیشود صبحانه است. آنقدر گرفتاری دارند که صبحانه خوردن به فراموشی سپرده شود. وعدهای که برای رشد تحصیلی آن ها ضروری است. می خواهیم صبحانه را به مناطق محروم ببریم.
اینجای داستان بود که دنت هم به میدان آمد. یکی باید چراغ اول را روشن میکرد. چراغ اول برای راه اندازی «پروژه صبحانه کودکان مناطق محروم»، ۵۰ میلیون تومان پول بود. راه آسانی پیدا شد. بنیاد کودک و دنت دست در دست برای یاری رساندن همراه با ۵۰ هزار یاور که در صفحه وب سایت دنت ثبت نام می کنند این پروژه را شروع خواهند کرد، دنت به جای هر نفر ۱۰۰۰ تومان یعنی جمعا ۵۰ میلیون تومان به بنیاد کودک پرداخت میکند. هر ثبت نام شما در این کمپین یعنی که ما هم با دنت در این راه همراهیم و این دلگرمی بزرگی است که دنت بتواند از این پس در کارهای انسانی مثل این حاضر شود.
حالا چراغ اول پروژه صبحانه باید روشن بماند. شما هم که تا اینجا آمدید حتما این چراغ را روشن نگه میدارید. سند حضورتان در این کار زیبا را به شکلپوستری با نام و عکس خودتان ایمیل می کنیم. اگر آن را برای دیگران بفرستید به فراگیر شدن این کار کمک کردهاید. تا به ۵۰ هزار یاور برسیم، چقدر خوب که شما هم هستید......

برای شرکت در این کمپین، بر روی لینک ذیل کلیک کنید و فرم مربوطه را پر کنید.

لینک