باد

در کودکان عمل جایگذین ادراک است و هرچه احساس کودک شدیدتر جایگذینی بیشتر است. از نظر کودک عمل دلیل عمل است و وقتی که کسی چیزی را می‌شکند برای این نیست که خشمگین است بلکه تنها می شکند. کودک خشم را نه به عنوان خشم که به عنوان انگیزه ای قوی برای خراب کردن تجربه میکند و فقط پس از بلوغ است که با عواطف آنچنان که باید آشنا می شود.بی انکه به انگیزه آن دست عملی زند یا بخواهد دست به عملی بزند. کودک با خود نمی اندیشد که «اینقدر خشمگین هستم که می توانم این آدم را بکشم.» بلکه می اندیشد «وقتی ببینمش، می کشمش» و در عین حال تنها عملی که انجام می دهد این است که سکوت می کند و ساعتنها و حتی روزها حرف نمی زند چرا که کودک نمی تواند بپذیرد این حس( که بعدها در می یابد به آن خشم می گوند)هیجانی آنچنان قوی است که ممکن است چنان بر وی مسلط شود که دیگر در اختیارش نباشد. کودک نمی فهمد که او را چه می شود فقط می داند که باید چنین کند و تلاش برای اینکه کودک به کمک منطق وضع موجود را درک کند او را شکست خورده بر جای خواهد گذاشت.
در نظر کودکان بزرگترها مانند غولهای داستانهای پریان هستند چرا که از نظر آنها می خواهیم همه شگفتی هایی که به ما قدرت می دهد را برای خود نگه داریم و این چنین است که کودکان تصور می کنند مانند قهرمانهای داستان می تواند ما را با زیرکی فریب دهند و از این تفکر شاد می گردند و آن قدرتهای شگفت انگیز را به دست خواهند آورد و این امر را در رویاهای خود شکل می دهند. طبیعی است بین رویا و داستان ها تفاوتهای بسیاری وجود دارد که مهمترین تفاوت آن شکل و نوع برآورده شدن آرزوهاست. اگر فرد بزرگسال خود را به جای ادیپ (در نمایشنامه ادیپ) که به خودی خود می تواند واکشنهای نیرومند عاطفی و فکری در بزرگسالان بر انگیزد. شاید بتواند با نیروی ادراک بالغ خود آنچه را که به شکل نگرانی های کودکانه بر کودکان میگذارد را درک کند.