امسال رنگ و بوی یلدا با سالهای دیگر متفاوت بود، یلدایی که مردم از همه قشری آن را به هم تبریک میگفتند.
و این تبریک ها به این شکل بگونه ای متفاوت بود و از این مردم بعید...
به قول مردم در وبلاگ صفحه سیزده:
«می‌گم این‌قدر غصه‌هامون زیاد شده، این‌قدر راه نفس‌هامون بند اومده که از یه شب یلدا با یک دقیقه زیادتر بودن‌اش هم نمی‌گذریم. بهونه‌ای می‌کنیم‌اش برای تبریک گفتن. این‌قدر تسلیت نثار همدیگه کردیم و حس غم توی دلمون چرخیده که دنبال بهونه می‌گردیم برای شادی کردن. دیگه چه برسه به شادی‌هایی که دولت تو تقویم نکوبیده‌شون و رسمی‌شون نکرده. »
نمی دانم به کجا رسیدیم، و این رفتار نشانه چیست، چرا مردمی که تا همین بیخ گوش ۹۱ از مراسم های ملی بد می گفتند و فقط مراسم های مذهبی و رسمی برایشان مهم بود امسال یلدا را به هم تبریک می گفتند؟ مردمی که تا همین چند سال پیش رو بروی هم صف کشیدند و همدیگر را محکوم کردند که مرتد هستند و کافر امروز برای هم دعوت نامه مهمانی یلدا میگیرند؟
گفتم مهمانی یلدا؟ این دیگر چیست؟
تا همین چند سال پیش یلدا بهانه ای بود برای خانواده ها که دور هم جمع شوند و شوخی کنند و خاطره بگویند و تا حد انفجار بخورند و آخر سر دست به دامان حافظ شیراز (و برخی دست به دامان مولانای قونیه) شوند و شعری و تفسیری مثبت و بعد هم تمام. مراسمی که تنها به خاطر یک دقیقه اضافه بودن شب بود و دیگر هیچ.
تا همین چند سال پیش می شد ادمهای تنها را در این شب دید که در خیابان راه می روند و شاید سیگاری در دست در خاطرات خود آنقدر غرق می شوند که مسیر را گم می کنند.
چه پیش آمده که مردم حاظر در این جنگ نابرابر قیمت ها جشنی می گیرند و پای می کوبانند...
این خود جای تعمل دارد که چه شده است و به کجا داریم میرسیم که از یک مراسم ساده خانوادگی جشنها و مهمانی ها بیرون میکشیم که شاید بتوان لختی شاد بود...
شاید لختی دور از مشکلات و تنهایی و...
