شعار خودکفایی

چه فرهادها مرده در کوها
چه حلاج ها رفته بر دارها...
باز هم شروع شد این دهه و مشکلات جشنواره و شعارهای خودکفایی...
پ.ن: میگن،  تونستیم یه موجود زنده رو بفرستیم فضا و سالم برگردونیمش،  میگن یه هواپیمای جنگی ساختیم،  میگن تونستیم از هوا انرژی تولید کنیم،  هرچی که بگن و هر چاری رو انجام بدن،  حتی اگر هم درست باشد و درست بگویند و واقعا انجام داده باشند،  وقتی اعتماد و اقبال عمومی وجود نداشته باشد،  میمون فرستاده شده با میمون برگشته،  متفاوت می شود،  هواپیمای جنگی ماکت می شود و غیره...

طرحی برای هیچ

مدارس بدون بخاری استاندارد به تبلت مجهز می شوند

یلدا

امسال رنگ و بوی یلدا با سالهای دیگر متفاوت بود، یلدایی که مردم از همه قشری آن را به هم تبریک میگفتند.
و این تبریک ها به این شکل بگونه ای متفاوت بود و از این مردم بعید...
به قول مردم در وبلاگ صفحه سیزده:

«می‌گم این‌قدر غصه‌هامون زیاد شده، این‌قدر راه نفس‌هامون بند اومده که از یه شب یلدا با یک دقیقه زیادتر بودن‌اش هم نمی‌گذریم. بهونه‌ای می‌کنیم‌اش برای تبریک گفتن. این‌قدر تسلیت نثار همدیگه کردیم و حس غم توی دلمون چرخیده که دنبال بهونه می‌گردیم برای شادی کردن. دیگه چه برسه به شادی‌هایی که دولت تو تقویم نکوبیده‌شون و رسمی‌شون نکرده. »

نمی دانم به کجا رسیدیم، و این رفتار نشانه چیست، چرا مردمی که تا همین بیخ گوش ۹۱ از مراسم های ملی بد می گفتند و فقط مراسم های مذهبی و رسمی برایشان مهم بود امسال یلدا را به هم تبریک می گفتند؟  مردمی که تا همین چند سال پیش رو بروی هم صف کشیدند و همدیگر را محکوم کردند که مرتد هستند و کافر امروز برای هم دعوت نامه مهمانی یلدا میگیرند؟
گفتم مهمانی یلدا؟ این دیگر چیست؟
تا همین چند سال پیش یلدا بهانه ای بود برای خانواده ها که دور هم جمع شوند و شوخی کنند و خاطره بگویند و تا حد انفجار بخورند و آخر سر دست به دامان حافظ شیراز (و برخی دست به دامان مولانای قونیه) شوند و شعری و تفسیری مثبت و بعد هم تمام. مراسمی که تنها به خاطر یک دقیقه اضافه بودن شب بود و دیگر هیچ.
تا همین چند سال پیش می شد ادمهای تنها را در این شب دید که در خیابان راه می روند و شاید سیگاری در دست در خاطرات خود آنقدر غرق می شوند که مسیر را گم می کنند.
چه پیش آمده که مردم حاظر در این جنگ نابرابر قیمت ها جشنی می گیرند و پای می کوبانند...
این خود جای تعمل دارد که چه شده است و به کجا داریم میرسیم که از یک مراسم ساده خانوادگی جشنها و مهمانی ها بیرون میکشیم که شاید بتوان لختی شاد بود...
شاید لختی دور از مشکلات و تنهایی و...

کوهستان ممنوع است

چندی است در این سرزمین، کوهستان و هرچه با آن در پیوند است، ممنوع اعلام شده و ما ناگزیر از کوهپیمایی چشم پوشیده‌ایم. از کوه سخن نمی‌گوییم و تا حد امکان نگاه‌مان را از کوهستان برمی گیریم. «تا حد امکان» را از مصوبه قانونی نقل کردم. این طور که پیداست خود قانونگذار هم لایحه کذایی را مبالغه‌آمیز یافته زیرا هرچه باشد کوهستان محکم و استوار بر سر جای خود در ضلع شمالی شهر ایستاده و هیچ چیز نمی‌تواند از جلوه و شکوه آن کم کند.
هر وقت غریبه‌ای به شهر ما بیاید و مثلاً بپرسد: «ببخشید، کوه مسولا همین است؟» و یا «قله لورا آن یکی است؟» لبخند زنان در حالی که چشم به زمین و یا پاهای‌مان دوخته‌ایم با ادب پاسخ می‌دهیم: «عذر می‌خواهم آقا، نمی دانم. آن جا را نمی‌شناسم». و با احتیاط دور و برمان را می‌پاییم مبادا جاسوسی در آن حوالی باشد.
به هر حال به صلاح آدم است که تا می‌تواند به کوهها حتی نگاه نکند. باید اندکی اراده به خرج داد. هرچه باشد کم کم به این وضع هم مثل چیزهای دیگر عادت می‌کنیم، چون رفتار برخلاف میل حکومت گران به خیر و صلاح آدم نیست. به این دلیل مدتی است افراط را به حدی رسانده‌ایم و جوری رفتار می‌کنیم که انگار کوهستان اصلاً وجود ندارد خیلی ساده آن را از زندگی روزمره‌مان حذف کرده‌ایم. اگر هم گاه‌گداری ناخواسته چشم‌شان به آن بیافتد بلافاصله محض احتیاط روی‌مان را برمی‌گردانیم و سعی می‌کنیم فراموشش کنیم. اصلاً به ما چه مربوط است که قله کوه در ابر فرو رفته یا زیر اشعه خورشید می‌گذارد؟ احترام بی‌اندازه به قانون مانع از آن می‌شود که علاقه‌ای به دانستن این قبیل چیزها نشان بدهیم. (البته مدعی نیستم که قوانین را به درستی درک می‌کنیم، اما شک نداریم که برای بهبود زندگی ما و فرزندان‌مان وضع شده‌اند) عضی‌ها بی‌آن که ظاهراً ارتباطی با ممنوعیت کوهستان داشته باشند، بهانه‌های خوبی تراشیده‌اند تا پشت پنجره‌های رو به شمال‌شان را دیوار بکشند و از دام وسوسه رها شوند. عوضش حالا در صلح و آرامشند و در تمام شهر از آنها بعنوان آدم‌های نمونه یاد می‌شود. دور ایوان‌های سرپوشیده و خنک رو به شمال را هم دیوار کشیده‌اند. کودکان وقت بازی در اتاق های تاریک خانه‌های رو به شمال به همدیگر می‌خورند و بعد از شدت درد می‌گریند.
یکی از همشهری‌ها دستور داده کالسکه فاخری برایش بسازند که هرگز – گفتم هرگز – نمی‌تواند در کوچه‌های سراشیب شهر ما سوارش بشود. اما چون کوهستان وجود ندارد (چنان که در لایحه قانونی آمده ما در مسطح‌ترین دشت این سرزمین به سر می‌بریم) چنین کالسکه‌ای برای حرکت در شهر کاملاً مناسب است. کی جرأت دارد خلافش را بگوید؟ از این گذشته آدم وقتی می‌بیند مردم این طور به قانون احترام می‌گذارند و از آن تبعیت می‌کنند احساساتش به جوش می‌آید، نه؟ کالسکه شگفت‌انگیز مدام میدان شهر را دور می‌زند (چون اگر بخواهد از میدان فاصله بگیرد حتماً خسارت جبران ناپذیری خواهد دید) و آدم‌های سرشناس از پشت پنجره‌های شهرداری به مالک کالسکه که با افتخار آن را می‌راند، ادای احترام می‌کنند.
اگر به کفش‌های میخ‌دار، بزکوهی، عصای مخصوص کوه پیمانی، عقاب و خلاصه هرگونه شیء یا جانداری که به نحوی یادآور کوهستان باشد بربخوریم، دچار خشم می‌شویم و به آن چپ چپ نگاه می‌کنیم. اما کوه هرگز و در هیچ زمانی این چنین اسرارآمیز نبوده است. می‌گویند بعضی شب‌ها در گوشه‌های تاریک و رمزآلود چند باغ که دیوارهای بلندی دارند، کسی می‌اید و خبرهایی را زمزمه می‌کند (البته شاید روحی گمشده باشد که کسی برای دیدن چهره‌اش فانوسی نمی‌افزوزد). می‌گویند می‌آید و گزارشش را می‌دهد (هیچکدام از ما شخصاً به او برخورد نکرده‌ایم و امیدواریم خداوندهمیشه حافظ‌مان باشد). از چیزهای ممنوع سخن می‌گوید: سقوط در دره لابرازا، بزهای کوهی، کوره راههای متروک و ساکت. حاضران بی‌آن که یکدیگر را در تاریکی به جا بیاورند گوش می‌دهند و از بیم آن که مبادا هویت‌شان فاش شود، کلمه‌ای بر زبان نمی‌آورند تا کسی صدایشان را تشخیص ندهد.
اعتراف می کنم که ما نیز بعضی شب‌ها در خانه، پشت درهای قفل، هنگامی که تمامی خستگی روز را احساس می‌کنیم و آنچه در اطراف‌مان می‌گذرد از آلام‌مان نمی‌کاهد، قصه‌های عجیبی برای همدیگر نقل می‌کنیم.
یکی از دوستان در اتاقی که همه درآن چرت می‌زنند، می‌گوید: «یاد می آید پنج سال پیش …» و حرفش را می‌خورد. حالش مثل کسی است که صدایی به گوشش خورده. لحن صدایش عجیب است. انگار از مدت‌ها پیش عادت به بر زبان آوردن آنچنان واژه‌هایی را از دست داده است. همگی شگفت زده با ناامیدی وصف ناپذیر و مبهمی به او خیره می‌مانیم. اندکی سرخ می‌شود و ادامه می‌دهد «یاد می‌آید یک دفعه …» و درنگ می‌کند. شاید بوی خطر به مشامش می‌رسد «داشتم قدم می‌زدم که شنیدم کسی صدایم می‌زند …»
فرسشو می‌پرسید: «کجا بودی؟» لحنش آمیخته به تمسخر است. آنتونیو بی‌توجه به او ادامه می‌دهد «صدای بمی بود. آهسته می‌گفت تونیو تونیو دو متر بیشتر با من فاصله نداشت. خونسردی‌اش آدم را می‌ترساند. انگار مسخره‌ام می‌کرد…»
فرسشو اصرار کرد «نگفتی کجا بودی»
-یکمرتبه برگشتم. پشت سرم هیچ کس نبود.
و افزود «اما این مال چندسال پیش است.».
این را طوری می‌گفت که گویی از این که دستش را بخوانند واهمه دارد. همه با ولع به او گوش دادیم. معلوم بود می‌خواهد بیشتر بگوید اما جلوی خودش را می‌گیرد. به نظرمان آمد به دلیلی که بر همه روشن است، مهمترین قسمت حرفش را خورده است. اما آخر به چه چیزی می‌خواست اشاره کند؟ چه خوب می‌شد اگر فوسشو با ما نبود. البته آدم خوبی است. کسی در این باره حرفی ندارد. فوسشو با ما نبود. البته آدم خوبی است. کسی در این باره حرفی ندارد. فوسشو دوست وفاداری است. با وجود این کدام یک از ما می‌تواند ادعا کند که او را خوب می‌شناسد؟ با آن لبخند کوچک و تمسخرآلودی که مدام بر لب دارد و نمی‌دانم چه چیزی را با آن مخفی می‌کند. بیا، باز هم با بدجنسی اصرار می‌کند.
-نگفتی کجا این اتفاق برایت افتاد. منزل خودت بودی؟
-یعنی چه؟ از کی تا حالا چنین چیزهایی وقتی آدم در خانه‌اش نشسته اتفاق می‌افتد؟
-پس حتماً در خیابان بودی.
آنتونیو به سردی پاسخ می‌دهد: «نه. در خیابان هم نبودم» .
-شاید به دهات رفته بودی و یا در دشت و صحرا قدم می‌زدی؟
فوسشو احتیاط ما را به مسخره گرفته چون در اطراف شهر، نه دهی وجود دارد نه دشت و صحرایی به جز دره، جنگل، پرتگاه، انواع و اقسام تخته سنگ و چند مرداب کوچک چیز دیگری نیست. آنتونیو اندکی خشمگین جواب می‌دهد: «در ده بودم، در ده» جز این چه می‌توانست بگوید؟ شاید ما درست نفهمیده‌ایم. به چهره‌های یکدیگر چشم می‌دوزیم و از همدیگر دلگرمی می‌جوییم.
حقیقت این است که من چند روز است به نظرم می‌آید صداهایی از جانب کوهستان می‌شنوم. هنگامی که سیاهی شب همه چیز را در خود
می‌پوشاند در کوچه‌های خلوت سگ‌های نگهبان از پارس کردن دست می‌کشند، باد از وزش باز می‌ایستد و صدای جیرجیر پلاک فلزی سر در بازار «پردینی و لوپز» دیگر به گوش نمی‌رسد. هنگام این آرامش عظیم چندبار صدای زمزمه کسی یا چیزی از سوی کوهستان به گوشم رسیده است. صدای باد نبود زیرا اگر چنین بود، باد در شهر هم می‌وزید. صدای کسی هم نبود، چرا که نظارت دقیق نگهبانان مانع از ورود بیگانگان به آن ناحیه است. صدای حیوان هم نبود. حیوان که زمزمه نمی‌کند. پس چه بود؟ شاید شنیدن صدای ناشی از تلقین بود. تلقین به مفهوم خاص آن. اما اگر درست فکرش را بکنید شنیدن صدا چندان هم باور نکردنی نیست، چون کوهستان آن قدرها که تصور می‌شود، دور از ما نیست. مثلاً نخستین برآمدگی های سلسله جبال روکاپریو از پشت بالاترین نقطه بام کلیسای سن سیلوستر سربرافراشته است. از آن جا که جرأت نمی‌کردم در این باره به کسی چیزی بگویم، دست آخر به این نتیجه رسیدم که دستخوش بازی‌های خیالم شده‌ام (و این مرا آرام می‌کرد) از وقتی کوهستان را ممنوع کرده‌اند نیروی تخیل ما لجام گسیخته‌تر از هر زمان دیگری به سوی آن پر می‌کشد. شاید این صداها ناشی از پدیده‌های طبیعی باشند که در گذشته هم وجود داشته‌اند، ولی هرگز کسی شب‌ها در نزدیکی آنها گوش نمی‌‌ایستاده است. هیچ کس در ساعت دو یا سه بعد از نیمه شب با احتیاط کرکره‌های چوبی را نمی‌گشوده (آن هم پس از خاموش کردن چراغ اتاق) تا با موشکافی به آن دنیای ممنوع نظر کند، شاید تا راز پنهانش را بگشاید. من خود بارها شاهد بوده‌ام که حتی آدم‌های سن و سال‌دار محترم به این کار خلاف دست زده‌اند.
در هر حال امشب آنتونیو جسارت به خرج داد و سر صحبت را باز کرد. فکر می‌کنید اگر واقعاً چند سال پیش چنان اتفاق عجیبی برایش افتاده بود، همان وقت آن را با ما در میان نمی‌گذاشت؟ به نظر من هرچه امشب گفت ساخته و پرداخته‌ای خودش بود. عنوان کردن قضیه به این صورت بهانه‌ای است تا بی‌آن که به خطر بیفتد به عرصه‌های غیرمجاز نزدیک شود.
فرسشو سرانجام سکوت را می‌شکند و این بار بی‌هیچ گونه تمسخری می‌گوید:
-این مسئله را هر طوری بگوید خجالت آور است. مگر ما به همدیگر اعتماد نداریم؟ نکند همه‌تان به من سوء ظن دارید؟
در حالی که خود را متعجب نشان می‌دهیم می‌گوییم: «چه چیز خجالت دارد؟ مگر به سرت زده؟ واقعاً که حرف‌های عجیبی می‌زنی. اصلاً معلوم هست منظورت چیست؟»
چپ چپ نگاه‌مان نمی‌کند و می‌گوید: «باشه. دیگر صحبتش را نکنیم. شب به خیر، من باید برگردم خانه».
یکی یکی به او شب به خیر می‌گوییم. کسی توان تعارف کردن ندارد. صدای پایین رفتنش را از پله‌های چوبی می‌شنویم. در سکوت رنج آلودی فرورفته‌ایم. انگار حق با فوسشوست. اما چه می شود کرد. ترس همچنان بر ما غلبه دارد. کاش می‌توانستیم صمیمانه با یکدیگر سخن بگوییم. چه قدرتی به ما می‌داد. اما عوضش آن وحشت نفرت بار حتی در این اتاق تاریک در میان دوستان مورد اعتمادی که از کودکی می‌شناخته‌ایم هم دست از سرمان برنمی‌دارد. آنتونیو که این واقعه بر او تاثیر گذاشته دست به دامن دروغ همیشگی می‌شود و برای خلاص کردن خودش می‌گوید: «معلوم نیست امشب چه فکری به سرش زده بود. شاید من ناخودآگاه چیزی گفتم که خوشش نیامد؟»
پیترو با حالتی خیانت‌آمیز و خلاف عادت کنایه می‌زند «شاید هم برعکس طفره رفتی و آنچه خوش آیندش بود، نگفتی».
انگار خیال انتقام جویی دارد.
آنتونیو که اکنون خودش را کاملاً به نفهمی زده ، می‌گوید: «چرا؟ مگر چه باید می‌گفتیم؟» پیترو پاسخ می‌دهد: «هیچ چی». و نگاه‌های ما خود بخود به سویش می‌چرخند. انگار او هم می‌خواهد ما را وسوسه کند. نکند آخر سر، کار به جایی بکشد که اعتمادمان را نسبت به پیترو هم از دست بدهیم؟
اله سانرو که می‌خواهد مسیر صحبت را تغییر بدهد می‌گوید: «چه قدر دود تو اتاق جمع شده، پنجره را کمی باز می‌کنم.»
بلافاصله آنتونیو با صدایی بلند و مشوش می‌گوید: «نه. این یکی را باز نکن». و آن وقت برای این که از جا پریدنش را توجیه کند می‌افزاید «کرکره‌اش شکسته. اگر جابجایش کنی بعداً نمی‌توانیم آن را پایین بکشیم. بهتر است این یکی را باز کنی … خدایا، مرا ببخشید». و لبخند تلخی بر لب آورد. بیش از آن نمی‌توانست به رل بازی کردن ادامه بدهد.»
اله ساندرو بی‌آن که پنجره را بگشاید سرجایش نشست. در واقع هیچ گونه دودی فضای اتاق را پر نکرده و هوا آنچنان آلوده نیست. این هم یکی از آن بهانه‌های کذایی بود. کرکره شکسته هم دروغی بیش نبود. کرکره پنجره‌ای که از پشت آن کوهستان تنها، زیر بار شب سربرافراشته و قامت بلند، تیره و نیرومند بر آن شهر چیره است و ما ناچیزتر از آنیم که لایق کوهستان باشیم.
اثر دینو بوزاتی

خاطرات تاج السلطنه

من می توانم به شما قسم بخورم: یک نفر
ایرانی از صبح تا موقع خواب، در عالم خیال چه
خدم ت های نمایان به وطن می کند، چه مجاهدت ها
در دفاع نوع تصور می کند، چه تجارت های
سودمند می نماید، چه زمین های بایر و ویران را
آباد می کند، چه قنات های جاری قشنگی دایر
می کند؛ لکن، همه خیال است، اساس نیست.
خاطرات تاج السلطنه
به کوشش مسعود عرفانیان، نشر تاریخ ایران،
تهران، چاپ چهارم، ۱۳۷۸

چرا آدمها خودکشی می کنند

از منظر روانشناسی، انسانها وقتی از حل موقعیت های بحرانی عاجز شوند دو راه حل عمده را به ترتیب انتخاب می کنند:
۱- سعی میکنند صورت مسئله را پاک کنند که اگر عاملی مانع، انسانی وجود داشته باشد با توجه به اهمیت موضوع احتمال وقوع قتل می رود و اگر عامل غیرانسانی باشد آن عامل را نابود می کند. سپس آن اگر نتواند عامل را حذف کند به سراغ پاک کردن صورت مسئله می رود.
۲- اگر به هر دلیلی نتواند صورت مسئله را حذف کند و هنوز هم با گذر زمان از حل آن عاجز باشد اقدام به محو کردن حل کننده مسئله می کند.
پ.ن: این موضوع که در بالا ذکر شد، تنها به این موضوع از یک دیدگاه بررسی کرده و طبیعی است که دیدگاه ها و عوامل دیگری نیز می تواند داشته باشد.

نقد کتاب کوری

 
کوری نوشته ژوزه ساراماگو به نظر من یک رمان پسا مدرن و خاص و جزء معدود اثرهایی که خارج از حصار زمانی، مکانی، شخصیتی خاص مشکلات اجتماعی و رفتارهای حیوانی انسانی را در پاراگرافهای طولانی و توصیفی نشان میدهد.
خود ساراماگو در باره کتابش میگوید:« این کوری واقعی نیست ، تمثیلی است. کور شدن عقل و فهم انسان است. ما انسانها عقل داریم و عاقلانه رفتار نمی‌کنیم....»
در این کتاب شخصیت های داستان اسم ندارند و گاها با نقشهای اجتماعی، و یا نشانه های ظاهری معرفی می شوند، مانند همسر چشم پزشک، دختری با عینک دودی سیاه وغیره.
در بین سطور این کتاب علاوه بر برخورد آدمهای کور شده توسط کوری سفید، با هم برخورد آدمهای بینا نیز با آنها نشان داده میشود، با اینکه تمامی داستان از نگاه همسر چشم پزشک که کور نشده اما خود را به کوری زده تا بتواند از همسرش مراقبت کند(بر خلاف دیگر افراد که از کوری فراری بودند و شاید این تنها دلیلی باشد که همسر چشم پزشک کور نشده) و محیط روایی داستان در بین کورها و رفتارهای بین آنهاست، اما می توان از نحوه رسیدگی مسئولین به کورها که آنها را در یک تیمارستان متروکه و قدیمی قرنطینه کرده و به نیازهای اولیه طبیعی آنها مانند مستراح رفتن و خوراک به کمترین میزان توجه می کنند، نمادی از توجه انسانهای سالم (به ظاهر) با انسانهای بیمار و مشکل دار را مشاهده کرد.
رفتار افراد کور شده هم با هم دقیقا نشانه رفتار حیوان گونه انسانهاست، افرادی که تا وقتی عده ای قوی تر نیامده بودند، با نظمی نسبی رفتار میکردند و وقتی عده ای قوی آمدند، به راحتی تسلیم آنان شده و سر تسلیم فرو آوردند، تا جایی که کثیفترین خوی وحشی گری افراد قوی را تحمل کردند و فقط در خود نالیدند(مانند خیلی از جوامع امروزی)
بطور کلی رمان کوری آیینه تمام نمای جوامع بشری است و تلنگری هشدار گونه بر آنان تا نشانشان بدهد با هرچقدر پیشرفت و یا بالیدن به علم و دین و ثروت و خون هرچیزی باز هم انسان همان انسان است و اگر عقل و فکر در پشت اعمالش نباشد، سرانجامی برایش قابل تصور نیست.
در باره ترجمه این کتاب باید بگویم که به شخصه ترجمه مینو مشیری را بیشتر از دو ترجمه دیگر می پسندم.
پ.ن: این متن در گودر و  پلاس نیز منتشر شده است.

سینما سینما

این روزها سینمای ایران که با وجود مسیر پرفراز و نشیب زیاد، به جایی رسیده است که تیغ سانسور و ممنوعیت تصویر خوبان صنعتش، دیگر برایش درد بزرگی نیست و از درد بزرگتر عدم فیلمنامه رنج می برد.(چیزی که کم کم دارد به تئاتر هم کشیده می شود)، در ادامه شش فیلم مطرح این روزهای این صنعت را نام می برم که می توانستند با موضوعی که داشتند، بهتر از اینی که کار شدند کار شوند:
نارنجی پوش: یک فیلم سفارشی، به سفارش شهرداری که در کل فیلم به شکلهای مختلف شعار «آشغال نریزید»، را تکرار می کند، فیلمی که ظاهرا به بازیگر گفته اند برو جلوی دوربین و هر طوری که دوست داری بازی کن. فیلمی بسیار ضعیف از کارگردانی خوب
انتهای خیابان هشتم: فیلمی که سعی کرد، یکی از اصلی ترین معضلات اجتماعی ایران را نشان دهد، اما با بازی گیری ضعیف کارگردان، این موضوع را به شکلی ضعیف و شخصی شده نشان داد
خوابم میاد: فیلمی که تنها نقطه قوت آن را می توان تکرار بازی زیبای اکبر عبدی در نقش یک خانم بیان کرد که آن هم ناشی از ضعف و قوانین محدود کننده کشور است که اجازه بازی نزدیک یک زن و مرد را با هم نمی دهد.
روزهای زندگی: فیلمی که می توانست با تدوین خوب(عدم استفاده از صحنه های تکراری انفجار و شلیک به صورت مکرر) و حذف شعار های فیلم و فیلم نامه ای (که رو به سوی ساخت یک فیلم فارسی داشت) بهتر می توانست با زاویه نگاه جدیدش به جنگ(البته اگر تحریفی که در ابتدای آن است را در نظر نگیریم) گوهری باشد در بین فیلم های این روزها.
آزمایشگاه: فیلمی ضعیف که حتی در نشان دادن اصلی ترین جزء فیلم(دانشجوی شهرستانی که در درس موفق است) به بدترین شکل خود عمل کرده است.
چک: فیلمی که با لمپنیستم و طنزی که اکثرا بر دوش عنصر مذهبی داستان است، سعی در آموزش فشرده زندگی اجتماعی دارد، چیزی که برایش باید سالها تلاش کرد.
پ.ن: باقی فیلمها را ندیدم پس در باره شان اظهار نظری نمی کنم.
پ.ن۲: تمامی موارد فوق نظر شخصی اینجانب می باشد و بر مبنای سواد خود، سخنی رانده ام.
پ.ن۳: این روزها شاید وقتی شود و دستی بر اینجا بکشم و خاکی از آن بتکانم و کاربریش را عوض کنم.

بَر ...

چند وقت پیش از تصمیم حوزه هنری بابت ممیزی کردن دوباره فیلمهایی که از هزارتوی ارشاد میگذرند نوشته بودم و پخش گزیینشی آنها...
ظاهرا این امر به صنف کتاب و ناشران هم رسیده است و این مهم به دست توانا و ذهن پویای نویسندگان روزنامه وزین کیهان صورت میگیرد. ولی در اینجا مثل فیلم نیست که بشه محدودش کرد و نشونش نداد، کتاب چاپ میشه میاد تو کتاب فروشی ها، پس چاره کار بستن مراکز اصلی کتاب فروشی و فرهنگی هست(مراکزی مانند شهر های کتاب) و اینجاست که نویسندگان این روزنامه وزین دست به قلم شده و کتابهایی که از هزارتوی ارشاد میگذرد را "کتاب‌های خاص از افراد روشنفکر خارج نشین ترک‌ وطن کرده با محتوایی مملو از نسخه‌های پیچیده شده برای تغییر و براندازی" عنوان کرده و شهر کتاب را به بهانه وجود آلبوم‌های موسیقی کلاسیک و چند عروسک به فاصله چند روز بعد از مطلب کیهان ببندند...
پ.ن: بر هیچ کس پوشیده نیست که مسیر یک ایده هنری(از کتاب گرفته تا فیلم و موسیقی) تا به ثمر رسیدن و رسیدن به دست مخاطب چه مسیر طولانی و پر از سانسوری را طی میکند که گاهی ایده دهنده از پیگیری ایده اش منصرف شده و گاهی ایده شیری بی یال و سر و دم از آب در می آید...
پ.ن۲: به کجا چنین شتابان...

نمایشگاه کتاب بی کتاب

امسال نیز نمایشگاهی به نام کتاب و به کام دیگر چیزها در محب مصلی تهران تشکیل شد.
از نکات بارز این دوره:
۱- اجازه ندادن به نشر چشمه و ثالث برای ایجاد غرفه در نمایشگاه بود، که همانند نشر کاروان چند سال پیش، خود نمایشگاهی در در فروشگاههای خود برگذار کردند...
۲- در نمایشگاه امسال کتب قرآنی تنها با رسم الخط عثمان طه مجوز حضور داشته و بقیه رسم الخط های قرآن به سرنوشت دیگر کتب ممنوعه در آمدند...
۳- در نمایشگاه امسال به علت ازدحام جمعیت شاهد حرکات دیپلماتیک بیشتری خواهیم بود...
۴- با توجه به گرانی کتب مفید بن کتاب ۲۰ هزار تومانی دولتی در اختیار تعداد محدودی از دانشجویان قرار گرفت (البته با دریافت ۲۰هزار تومان دیگر در مجموع ارزش آن به ۴۰ هزار تومان رسید) که می توانند به روبروی دانشگاه تهران در خیابان انقلاب مراجعه کرده و با فروش حدود ۹۰% ارزش ریالی آن در حدود ۳۶ هزار تومان اسمی و ۱۶ هزار تومان واقعی دریافت کنند و با آن برای چند روزی بتوانند شکم خود را با کمک رستورانهای کناره میدان انقلاب سیر نمایید...
۵- روز جمعه اول نمایشگاه امسال مصادف شده است با رای گیری دور دوم مجلس نهم، بهترین موقعیت برای پروپاگاندای صدا و سیما...
پ.ن: به نظرم اونایی که اهل کتاب باشند از شهرهای کتاب(مخصوصا شهر کتاب مرکزی) بیشتر از نمایشگاه های کتاب استفاده ببرند...