باد

۱- در اسلام سه اصل اصلی وجود دارد؛ توحید که در آن به وحدانیت الهی شهادت داده می شود. نبوت که در آن به نبوت پیامبران شهادت داده می شود و معاد که به فرارسیدن حساب و کتاب و روز جزا شهادت داده می شود.
در زمان صفویه که آغاز جدا شدن شیعه و سنی به طور مشخص بود شیعیان دو اصل دیگر ار به این اصول افزودند، امامت و عدل.
تعدادی از موارد دیگر نیز وجود دارد که به نام فروع دین مطرح می شود. عمده تفاوت فروع و اصول در این است که اصول دین بطور کامل طریقه عمل و خودشان ذکر شده ولی عمده مباحث فروع را از طریق سنت به طریقه انجام آن پی برده اند.
۲- از نظر مذهبی و دینی در عمل به هیچ یک از دستورات اسلام اجباری وجود ندارد و هر عملی را یک موضوع فردی در نظر گرفته می شود.
(حتی مباحثی که موجب ایجاد جوی اجتماعی می شود نیز اجباری ندارد) و حکومت اسلامی بدون شرایط خاص(که در ادامه ذکر می شود) اجازه ندارد بین افرادی که به دستورات عمل می کنند و افرادی که عمل نمی کنند فرقی گذاشته و یا امکانات خاصی را تنها به افرادی که به دستورات عمل می کنند اختصاص دهد. تنها وقتی که حکومت عادل باشد از طریق معصوم رهبری مستقیم شود و تنها از طریق حکم الهی (وحی) می توان افرادی که در دستوراتی خاص(مانند جهاد که موضوع دفاع از دین در آن به طور مستقیم مطرح می شود) بهانه هایی غیر قابل قبول می آورند را طرد نمود(نمونه آن را در ابتدای اسلام و در داستان ستون توبه می توان دید)
۳- در فقه برای اثبات هر موضوع از چهار منبع استفاده می کنند، کتاب، سنت، عقل و اجماع. در مسئله حجاب دو آیه در قرآن مورد استناد است، آیه ۵۹ سوره احزاب؛ که دلیل امر به نزدیک کردن جلابین را شناخته شدن و جلوگیری از اذیت شدن زنان مومن ذکر می کند.(به نوعی به عنوان نشانه ای بین زنان مسلمان و غیر مسلمان) و دیگر ایه ۳۱ سوره نور؛ که در آن تعدادی از محارم بیان می شود و ذکر می کند که “زیور خویش آشکار نکنند مگر آنچه پیدا است، سرپوشهای خویش بر گریبانها بزنند” که مجدد بر نزدیک کردن جلابین تاکید می شود و آشکار نکردن زیور ها. در آیه ۳۰ سوره نور نیز به مرد تاکید می کند که دیدگان خود را فرو خوابانند. به نظر من ترتیب آیات نشان دهنده این است که ابتدا مرد باید دیدگان را بپوشاند و بعد زنان مواردی را رعایت کند.(نه بلعکس!)
بقیه موارد مربوط به حجاب مانند حدود و اندازه پوشش از برخی روایات و عقل و اجماع برداشت می شود.
۴- تمامی این آیات و روایات مطرح است این است که صراحتا گفته شده است که “به زنان مومنه بگو” و اشتباه است که مومنه بودن را به تمام زنان جامعه تسری داد. و بر مبنای آیه اول سوره حجرات این موضوع پیشی گرفتن است از پیامبر خدا در دستورات الهی.
۵- بنا به متون تاریخی(متاسفانه در ایران در مورد تاریخ چند قرن اخیر متون تاریخی معتبر و دقیق که راستگویی آن مورد تایید باشد در اختیار عموم نمی باشد و این موارد بر مبنای مطالعات و شنیده های نگارنده می باشد) شاه سلطان حسین علاقه جنسی به جنس موافق نیز داشته و به علت عدم پسندیده بودن و غیر قابل هضم بودن این موضوع برای جامعه خیمه ای را با چادری بلند طراحی می کنند که از چهار طرف توسط خواجه های دربار حمل می شده، که افراد تردد کننده به اندرونی پادشاه مشخص نگردند. به مرور این خیمه با چهار خواجه به صورت کلاهی در آمده که بر سر قرار می گرفت و چادر مربوطه بر روی آن می افتاد و دیگر نیازی به چهار خواجه برای همراهی نبود. (بر طبق رسوم آن زمان و این زمان هرچه را که شاهان انجام می دادند اطرافیان شاه و بعد بزرگان و بعد عامه مردم انجام می دادند و به مرور این خیمه و چادر جامعه باب شد بطوری که در زمان ناصرالدین شاه به صورت چاقچور درآمد و نام چادر را بر آن نهادند.
در زمان رضا شاه چادری که زمانی به علت پوشانیدن فساد دربار و بزرگان باب شده بود به عنوان نمادی مذهبی در مبارزه با رضا شاه در زمان کشف حجاب در بین اقشاری از مردم و بعد در کل جامعه مطرح شد. از این زمان به بعد چادر نشانه مومن بودن زنان قرار گرفت و مرز بین افراد مذهبی و غیر مذهبی قرار گرفت و در زمان حال به عنوان پوشش برتر مطرح شده است.
حال دو سوال مطرح است::
موضوعی که مطرح است این است که چگونه در دینی که حتی در مسایل مهمتر و اجتماعی تر از حجاب اجباری در نظر نمی گیرد و تنها در موارد خاص بعد از وحی(که فرمانی الهی است) تصمیم به طرد از جامعه و نه تنبیه و زندان و … می گیرد هیچ اجباری ندارد(حتی در مسئله توحید در مورد کفار بیان میکند که تاوقتی دست به مبارزه نبرده اند و شرایط دیگر اجازه ریختن خون آنان حرام است) حجاب که موضوعی فردی (مانند نماز) است را به عنوان اجباری مطرح می کند؟
هنگامی که در آیات و روایات بطور مستقیم مطرح می شود که مبنای برتر بودن تنها تقوا می باشد و نه پوشش و بقیه موارد چگونه چیزی که برای پوشانیدن فساد باب شده بود به عنوان پوشش برتر مطرح می شود؟
به نظر نگارنده حجاب و نوع و مقدار آن به مرور از بعد مذهبی آن خارج شده و جنبه سیاسی و مبارزه ای گرفت. به نوعی که بد حجابی الان همان رنگ و بوی چادر زمان مبارزه با کشف حجاب رضا شاه را می دهد.و به علت ذات مبارزه که دیکتاتور آن را تاب نمی آورد به بهانه های مختلف با آن می جنگد و آن را دشمن و تهدید کننده زیربنای خود می داند.