باد

ما ملت غُریم، ملت ناله، برای هر چیزی غُر می زنیم، برای آب، برای غذا، برای هوا، برای نبود ماشین، برای ترافیک،برای گرانی، برای ارزانی، برای وعده‌ها، برای کارها، برای سرعت اینترنت، برای...
از صبح تا شب می نالیم، چرا که بی کاریم! اگر ملتی در حال تولید باشد فرصتی برای غُرزدن و نالیدن پیدا نمی کند...
جالب آن است که در طول تاریخ تمامی تغییرات و مثلا موفقیت‌ها را هم با همین غرزدن بدست آوردیم، اگر بشود آنها را موفقیت و تغییر اساسی نامید. آنقدر غُر می زنیم و می‌نالیم که نظام حاکم دِق می کند کمرش می شکند. هیچ کاری هم به نوع حکومت نداریم، غُر میزنیم، می نالیم و آنقدر به خود مشغول می شویم که بعد از مدتی می بینیم حکومت پس افتاد و حکومتی دیگر آمده و باز هم سرمان به درون لاک های فرو می کنیم، و باز شروع می کنیم به غُر زدن و باز هم تکرار این چرخه و چرخه های دیگر...
ما ملت جَویم، با یک کشمش گرمیمان می کنیم و با یک مویز سردی، کاری نداریم که کی چی می گه، پشت سرش سینه می زنیم و هرکسی هم که با اون در اون لحظه مخالفت کنه به بدترین مجازات ها می رسونیم، به قیمت مرگ پشت ماشین و درشکه افرادی که اسمشان معروف است می دویم و هزاران نمونه دیگر...
پی نوشت:: من و تو و او ندارد تا وقتی که اکثر جامعه این گونه است، فرقی نمی کند که فرق می کنی، مهم این است که با تفاوت، تغییری مثبت در همسایه ات، هم کارت، دوستت و ... پدید بیاوری. نه آنکه در هنگام همراه بودن با آنان هم رنگ آنان و یا بی رنگ باشی...